به دشت خاطر سردم نشان پایی چند

خبر دهد که دلی بود و دلربایی چند

کتاب هستی ی ما را مخوان که در او نیست

به غیر شکوه ز جانسوز ماجرایی چند

حکایتی است ز آغوش و بوسه و لب کشت

به کارنامهٔ ما هست اگر خطایی چند

ز دوستی که در او بسته ایم دل همه عمر

چه دیده ایم به جز رنگی و ریایی چند؟

لبم که خوابگه بوسه های ننگین است

گشوده شد ز چه رو با خدا خدایی چند؟

ز جرعه نوشی ی خود نیستم خجل که تو را

نه حاجت است به پرهیز پارسایی چند

دریده دامن و آلوده جان و بی آزرم

شدم اسیر تمنای بی وفایی چند

وفا و ساده دلی، عشق و ناشکیبایی

سرشته شد گل من با چنین بلایی چند

ز جست و جوی حقیقت به خاطر سیمین

نمانده جز عجبی چند و جز چرایی چند!